پروانه

نمیدانم این چندمین بار است که این نوشته را میخوانم....

.

.

نور در عالم هرچه هست

از سوختگان است که برون می تابد

و دل تا در راه عشق نسوزد کجا نور یابد...

که نور در این عالم هرچه هست از سوختگان است..

شمع میسوزد و نور میبخشد

و پروانه که نور را میشناسد

بی پروا دل به سوختن میسپارد

و جان بر سر این معرفت می نهد...

و از همین است که او را ( پروا ، نه) خوانده اند

چرا که او را از سوختن پروایی نیست...

.

.

آوینی عزیز تو چه چیز را درک کردی که

اینگونه عشق را تفسیر میکنی.....

برایم بگو...

بگو..

برای من که حتی طاقت یک نسیم گرم را هم ندارم

و یک حادثه برای طغیانم کافیست...

برایم بگو..

و جان بر سر این معرفت می نهد..

و از همین است که او را ( پروا ، نه) خوانده اند...